LINUX, WINDOWS

Fedora (do wersji 6 Fedora Core, niekiedy nieprawidłowo określana jako Fedora Linux) – nazwa następcy wolnej dystrybucji Red Hat Linux rozwijanej przez Fedora Project i finansowanej głównie przez Red Hat. Fedora jest w pewnym stopniu poligonem doświadczalnym dla firmy Red Hat produkującej systemy komercyjne. W czerwcu 2005[1] utworzono Fundację Fedora, mającą w zamierzeniu koordynować prace nad Fedorą w większym stopniu, niezależnie od Red Hata.

Założenia
Celem Fedora Project jest budowa w pełni użytecznego, nowoczesnego systemu operacyjnego w oparciu o wolne oprogramowanie, wydawanego cyklicznie 2-3 razy w roku, jako przedpole testowych rozwiązań wprowadzanych później do Red Hat Enterprise Linux. Deweloperzy Fedory wprowadzają do systemu wiele nowinek technicznych, które mogą powodować problemy ze stabilnością. System Fedora został jako jeden z pierwszych wyposażony w mechanizm zabezpieczeń SELinux, w wersji 9 pojawiło się wsparcie dla obsługi trybów graficznych w jądrze oraz obsługa systemu plików ext4.

Historia 
Fedora Core powstała w wyniku wprowadzenia w roku 2003 nowej strategii działania firmy Red Hat. Celem nowej polityki było oddzielenie w pełni komercyjnej dystrybucji Linuksa, przeznaczonej dla przedsiębiorców Red Hat Enterprise Linux, od będącej jej polem testowym, skierowanej przede wszystkim dla użytkowników domowych (pozbawionej komercyjnego wsparcia), Fedory Core.

Wydania 
Fedora 10 (w skrócie F10, nazwa kodowa – Cambridge) została wydana 25 listopada 2008 roku. Wyposażona w KDE 4.1.2 oraz Gnome 2.24, OpenOffice 3.0. Przywrócono do niej część oprogramowania, którą ominięto w "Sulphurze" np. Xen.
Fedora 9 (w skrócie F9, nazwa kodowa – Sulphur), została wydana 13 maja 2008 roku. Wyposażona w KDE 4 i GNOME 2.22, eksperymentalnie załączony system plików ext4
Fedora 8 (w skrócie F8, nazwa kodowa – Werewolf), została wydana 8 listopada 2007 roku.
Fedora 7 (w skrócie F7, nazwa kodowa – Moonshine), została wydana 31 maja 2007 roku. Wydanie zawiera wersję 2.6.21 jądra Linuksa, Firefox 2.0.0.3, GIMP 2.2.14, środowiska graficzne GNOME 2.18.0 i KDE 3.5.6, OpenOffice.org 2.2.0 i modularną wersję X.Org o numerze 7.2.
Od wersji 7 nazwa dystrybucji została zmieniona z Fedora Core na Fedora.

Fedora Core 6 (w skrócie FC6, nazwa kodowa – Zod), została wydana 24 października 2006 roku. Wydanie zawierało wersję 2.6.18 jądra Linuksa, modularną wersje X.Org o numerze 7.1, GCC w wersji 4.1.1, oraz środowiska graficzne GNOME 2.16 i KDE 3.5.4.
Fedora Core 5 (w skrócie FC5, nazwa kodowa – Bordeaux), została wydana 20 marca 2006 roku. Wydanie zawierało wersję 2.6.15 jądra Linuksa, modularną wersje X.Org o numerze 7.0, GCC w wersji 4.1.0, oraz środowiska graficzne GNOME 2.14 i KDE 3.5.1. W piątej wersji FC pierwszy raz wprowadzono Mono, odpowiedzialne za obsługę platformy .NET.
Fedora Core 4 (w skrócie FC4, nazwa kodowa – Stentz), która została wydana 13 czerwca 2005 na procesory o architekturach i386, AMD64 oraz PPC. Wydanie to zawierało m.in. wersję 2.6.11 jądra Linuksa, X.Org o numerze 6.8.2 oraz środowiska graficzne GNOME 2.10 i KDE 3.4. FC4 jako jedna z pierwszych dystrybucji przeznaczonych dla szerszego grona odbiorców, zawierała GCC w wersji 4 jako domyślny kompilator.
Fedora Core 3 (w skrócie FC3, nazwa kodowa – Heidelberg), została wydana 8 listopada 2004 na procesory o architekturach i386 i AMD64. Trzecia wersja Fedory zawiera w sobie między innymi wersję 2.6.9 jądra Linuksa, X.Org o numerze 6.8.1 oraz środowiska graficzne GNOME 2.8 i KDE 3.3.
Fedora Core 2 (w skrócie FC2, nazwa kodowa – Tettnang), wydana 18 maja 2004 roku posiadała jądro Linuksa w wersji 2.6.5, środowiska graficzne GNOME 2.6 i KDE 3.2.1, a także SELinux. Ponadto w drugiej wersji XFree86 został zastąpiony na rzecz nowego X.Org. Wersja ta miała pewne problemy ze startowaniem systemu Windows zainstalowanego obok Fedory Core.